δια σιγής υμνούμεν...

Δια σιγής υμνούμεν

Φεύγαμε μακριά, από τις τηλεοπτικές οθόνες, να ξεμουδιάσουμε λίγο από τη στείρα πολιτική αντιπαράθεση του δελτίου ειδήσεων, όταν ένα μαγιάτικο ψιλοβρόχι ράντισε τα πρόσωπά μας. Πορευόμαστε προς το κάστρο, όταν την είδαμε κει χάμω, μπροστά στις σκάλες της Υπαπαντής, απέναντι από τους μαρμαρωμένους πεντεδέκα μαυρόασπρους δεσποτάδες, ν’ ανεβαίνει προς το « Ωδείο» κουνώντας τα χέρια της σαν να μάζευε το ανύπαρκτο ηλιοβασίλεμα. Ξεμείναμε να κοιτάμε. Δεν υπήρχαν μαγαζιά και καφενεία ολόγυρα, μόνο κάτι μισοσκότεινα σπίτια που ανασαίνανε στις αυλές τους γυναικόπαιδα και μυρίζανε πατσουλιά με βρεμένες πάνες μωρών. Είπαμε ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά της, μα κοντοσταθήκαμε, χωρίς λόγο, ακούγοντας το παραπονιάρικο ήχο μιας δεκοχτούρας που δεν βλέπαμε. Γυρίζοντας πίσω αργά, νιώσαμε τη μαγιάτικη βροχή που είχε περονιάσει τα κόκαλά μας και, ενώ τα φώτα της πόλης μάκραιναν στη σκέψη μας, ο απόηχος μίας ιεροπρεπούς υμνωδίας θύμισε ότι « δια σιγής υμνούμεν » το λατρευτικό πόθο της πρώιμης άνοιξης…