Το ματωμένο στεφάνι του δειλινού

Το ματωμένο στεφάνι του δειλινού, αργοσβήνει, ανάμεσα σε ηφαίστεια και κάδους απορριμμάτων μιας χώρας χωρίς πρόσωπο. Προοίμιο θανάτου; Ίσως. Αν και όλα ίδια μένουν, από πάντα, μέχρι τα σήμερα. Οράτε! το αγκαλιασμένο ζευγάρι στο παγκάκι Θυμηθείτε! πειρατών παραμύθια, ναυάγια με θησαυρούς., τη τριήρη να μένει ακόμα θαμμένη στη θάλασσα πέρα στο « Καραβοστάσι[1]». Το δώρο της μνήμης μεταμορφωμένο σε μύθο και παραμύθι. Ο μύθος, που κορυφώνεται σε δράμα αρχαίας κάθαρσης, σε τριώδιο ημιτελών αναμνήσεων. Το παραμύθι, ότι κυοφορούμε την έξοδο ηρώων, την άλωση ενός γένους μαρμαρωμένων ποιητών των οιωνοσκόπων προγόνων μας. Και πάλι ο μύθος, ότι μοιραίο είναι ν’ αντικρίσουμε το απόλυτα λευκό μέσα σε μια απόλυτα λευκή οθόνη. Ότι θ’ απολέσουμε τον ανθρωπισμό μας μέσα σε μια νέα οικουμενική σύνθεση βαρβαρισμού. Ότι δεν υπάρχει ελπίδα σε τούτη τη μηχανοκίνητη κοινωνία, που βρωμάει περιττώματα μηχανών και κοπριές ατιμασμένων παρθένων. Γι’ αυτό σας λέω: Μην χαζεύετε το Καραγκιόζη μέσα στ τενεκεδένια πανοπλία του. Αύγουστος είναι ! μήνας τοξικών αποβλήτων, μολυσμένου νερού, ντοπαρισμένων συνειδήσεων και καρκινογόνου λιγνίτη. Παρηγορηθείτε μόνο στη σκέψη, ότι κείνο το κοριτσάκι ενηλικιώθηκε τόσο όσο να μην καταλάβει ακόμα πως μόνο ο έρωτας ξεφορτώνεται το χρόνο, τη μιζέρια και την απόγνωση.
[1]Καραβοστάσι, μικρό ψαροχώρι κάτω από το Οίτυλο, για τη τριήρη είναι αφήγηση κάποιου ψαρά της περιοχής πριν απo 30 περίπου χρόνια.