Είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα νέο ποιητή, για το Δημήτρη Ζώη, αυτό το φευγαλέο επισκέπτη της μνήμης. Δύσκολο, γιατί είναι νέος δημιουργός, και δυσκολότερο γιατί η δουλειά του εκτεθειμένη σήμερα κρεμάται πάνω από τα κεφάλια μας, ηρτημένη σπάθα αμείλικτης σύγκρισης λόγων και έργου και λογοκρισίας. Γι’ αυτό θαρχίσω να μιλάω πλαγίως, θα μπω έμμεσα στη δουλειά του, σαν κλέφτης….
Τον Ζώη έβλεπα εδώ και νόμιζα πάντα πως γνωριζόμαστε, μέχρι που έμαθα πως είναι ποιητής του φωτός, δημιουργός της οπτασίας. Ήταν τότε που έφερε δύο φωτογραφίες, καθώς καθόμουν « στο… κύμα», και ήταν μία εκείνου της πόλης μας αδικοχαμένου στοχαστή, του Γιώργου Τσαγκάρη, που έφυγε γρήγορα όταν δεν έπρεπε.
Έτσι έμαθα για το Ζώη και τη δουλειά του, και το φως που αιχμαλώτιζε κάτω από τα πρόσωπα, και κείνες τις λιθομένες στιγμές που συλλάμβανε με το φακό του. Γιατί η φωτογραφίες του Ζώη, όταν δεν είναι πορτρέτα είναι απολιθώματα μνήμης, έτσι όπως καθηλώνουν το χρόνο πάνω στα αντικείμενα, όπως συλλαμβάνουν την αίσθηση της «τελευταίας στιγμής», όπως βουτάνε μέσα σε κείνο το πηχτό φως στο μουράγιο με τον ουρανό να υγροποιείται πάνω και μέσα στα σχήματα, και τα ποδήλατα σαν τελική πράξη στο δράμα της αναμονής που επαναλαμβάνεται.
Γιατί δύο είναι τα χαρακτηριστικά στις φωτογραφίες του Ζώη. Πρώτα το φως, αυτό το υγρό φως που σακατεύει τα σχήματα και στρεβλώνει τις ευθείες, αυτό το υγρό πηχτό ημίφως που βγαίνει μέσα από τα πρόσωπα και τα τοπία, και μετά ο χρόνος νεκρός εντοπίζονται μέσα στο λυκόφως μιας παγωμένης κίνησης, σ’ ένα σκληρό χαμόγελο βρέφους, στην άδολη ανάταση του λαιμού της κοπέλας, στα πρόσωπα των παιδιών, στο μισό πέταγμα των γλάρων πάνω στην ήρεμη θάλασσα.
Γι’ αυτό σας λέω, μη το ξεχνάτε, η φωτογραφίες του Ζώη, ποίηση είναι , μια πράξη μαγική. Μπορεί να πει κανείς ο πιο τρυφερός τρόπος είναι να προφέρεις ένα όνομα, όταν φτιάχνει πορτραίτα. Ο ποιό αγαπησιάρικος τρόπος είναι να μιλήσεις για το τόπο σου, όταν κάνει τοπία ή αποθανατίζει ακίνητες ώρες στο λιμάνι της πόλης. Για μένα, οι φωτογραφίες του Ζώη, πάσχουν από μια ατέλειωτη τρυφερότητα, σε σχέση με τα πρόσωπα. Είναι βαθιά ερωτικές με το φως που ανάγλυφο, βρεγμένο μεσοφόρι λες, είναι τυλιγμένο ολόγυρα στα σώματα των σχημάτων που αγγίζει με το φακό του.
Αυτές είναι οι φωτογραφίες του Ζωή, τρυφερές, τυλιγμένες ερωτικά, γύρω από όσα τοπία, πρόσωπα, και σχήματα θέλησε να αγγίξει. Καληνύχτα Σας.
Αναρτήσεις
