Η βία είναι ίδια
Ζούμε χρόνια παρακμής και ευτελισμού της λογικής και των αισθημάτων. Χρόνια περίεργα, που κραταιές ιδεολογίες έχουν φθαρεί τόσο, που σέρνονται πάνω σε απολιθωμένα οχήματα πολιτικής τέχνης. Χρόνια που πλημμύρισαν βία, ανείπωτη βία, τους δρόμους και τις πλατείες. Που πολιτικές παρατάξεις και οπαδοί κομμάτων αποτελούν υποχείρια εμφύλιας διαμάχης. Μιας πολιτικής που για ιδιοτελή συμφέροντα έχει λησμονήσει τα διδάγματα του εμφυλίου σπαραγμού που σακάτεψε τη χώρα μας. Που μέσα στη Δημοκρατία χωρίζει πάλι τους πολίτες σε κατηγορίες Όλα αυτά σε μια κοινωνία που έχει ξεχάσει πως η βία είναι ίδια, από όπου και αν προέρχεται, ο, τι χρώμα και αν είναι βαμμένη. Που δεν θυμάται ότι το αίμα έχει το ίδιο χρώμα σε αριστερούς και δεξιούς και ότι ο φόνος δεν εξαγνίζεται ο, τι ιδεολογία και αν φοράει.. Που έχει λησμονήσει ο, τι οι μανάδες το ίδιο πονάνε και μοιρολογούν πάνω στους τάφους των παιδιών τους και δεν χωρίζονται τα κλάματα με χρώματα και πολιτικές απόψεις. Μια πολιτική που δικαιώνει το Μπακούνιν που φώναζε ότι: « ο εξουσιασμός μπορεί ν’ αναδυθεί από παντού, άρα και από το χώρο των ριζικών αρνητών του, δηλαδή από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές. Γι’ αυτό πρέπει να καταδικάζεται, αμέσως μόλις γεννιέται, ακόμη και αν είναι ενδεδυμένος «επαναστατικά και αναρχικά»…