Απολογία

Παρά τα γεγονότα, μην νομίζετε ότι θ’ αλλάξει τίποτα. Εγώ, τουλάχιστον, παραμένω με τις ίδιες ιδέες, μόνιμος αρνητής, απέναντι στην, απαράλλαχτα ίδια με τη προηγούμενη, «κλαδική» των «αγωνιστών» που θα ελέγχουν πάλι τα πράγματα. Άλλωστε, ήδη, διακρίνονται οι νέοι «ιστορικοί» ηγέτες της παράταξης και οι παραταξιακοί άρχοντες που ορίστηκαν να καταμετρούν τα όνειρά μας και να τιθασεύουν τις ελπίδες μας. Μένουν τα ίδια μέσα μαζικής καθυπόταξης να τρυπούν σαν αγκάθια το μυαλό μας. Παραμένουν οι ίδιοι μηχανισμοί καταστολής για να ταξινομούν τη τρέλα της ομιλίας και τα γραφόμενά μας, τα κόκκινα μάτια της αϋπνίας μας, την « ύβρη» των λόγων και των πράξεών μας. Μετά, αν τύχη και σιωπήσεις πάλι ή κρυφτείς πίσω από καμιά πλαστική σημαία ή το διορισμό στο δημόσιο ενός συγγενή σου, τότε όλοι αυτοί θα καμαρώνουν για τη ανάνηψή σου γιατί δίκαιοι ήσαν και εξυπνάκηδες αβανταδόροι και να τώρα, που δικαιώθηκαν, πως πηδάνε τα κούρση τους πάνω στο νυφικό σου κρεβάτι…